افکار

افکارم  پیچش روزگاری سخت را نوید میدهد،روزهایی که گذر را به خیابانی زیبا تعریف و تمجید می نماید ، روزگاری که نماد خوبی ها و مهربانی ها را گوشزد میکند،اما آن کجا و این کجا.روزگاران را سخت و سخت و سختر به همدیگه تبدیل کرده ایم،در پس هر فریاد راهی نمانده است روزهای ناب،اگر در این وادی نه چندان زیبا کارگشای مردمان باشیم قطعا میتوان این کار را انجام داد.در حیرتم از مردمان این زمان که گاهی سر خود را زیر برف کرده و خود را به ندیدن و گاهی پوزش میخام به نفهمیدن که این خود مایه بی خردی برخیا رو میرسونه اما ای کاش دشواری ها را نادیده و مثبت اندیشی ها را در ذهن ها تقویت کرد و بذر امید و خوبی و مهربونی را ایجاد کرد. کاش روند مردمی بودن مردم رو میتونست به سرانجام رساند.کاش آه و ناله های بی جواب رو میتوانست جواب داد.کاش بال و پری داشت به وسعت آسمان و میتوانست ناعدالتی ها را پوشش دادو به عدالت رساند.کاش میتوانست تمام امکانات را در هر کجا متوازن نمود و همه سهمی بصورت مساوی از اینیای رهگذر به دست آورد.اما سهم هر کدام از ما در این دنیای بی روح و سخت و سرد چقدر میتونه باشه؟ آیا همه مساوی هستند؟ آیا افراد جامعه وظیفه خود نمی دانند که در این سهم مشترک هستند؟ آیا حقوقی پایمال شده؟ آیا این روند بی توجهی ها ادامه دار خواهد بود؟ و هزاران سوال دیگه که ذهن هر مخاطب یا افراد ی ک در این دنیای سخت زندگی میکنند را به چالش وا میدارد.

در این سختی ها روند اینگونه افراد را میتوان بهبود بخشید و سهمی از این نا بخردی ها را بتوان مثبت رساند و فریاد های زیبای اینگونه افراد را به ثمر رساند

پس میتوان  نتیجه گرفت که سهم ما در این جامعه و دنیای زیبا گر با مشکلات زیادی سر و کار دارد اما به سادگی آب خوردن قابل حل می باشد . پس به امید روزی که همه و همه در این روزگار سخت موفق و پیروز گردیم.