دنیا همش هیچ

دنیا همش هیچ 

دیروز همش هیچ

دلها همش هیچ

دل نگرانی ها همش هیچ

زمانه ما را تا کجا کشانده

ببین این دنیا ما را تا کجا کشانده

ره نبرم جز به جایی که آرامم می کند

دنبال نگیرم جز جاده ایی که ارامم می کند

گوید این دلم که مهربانانه باید گام نهی

گوید این راه که جانانه دل نهی

ما را با خود چه شده است در این وادی

ما را چه شده است در این دیرگاهی

آشوب و تشویش وار مجالی نیست این دنیا

ره کاشانه و جام نوشینی بیش نیست این دنیا

سخت نگیر اگر من دیوانه گشته ام

دور نشو اگر بار دیگر من بی ترانه گشته ام

منت دوست خواهد این دل نامهربان

ای دوست منت ده که دل دهد جانان

گر این سختی ها به پایانش بیرزد

گر این تشویش ها آخر به پایش بریزد

این همه خوبی ها کند چون ذاتش مهربان باشد

دیگر نگویی که دوست بی ترانه باشد.